Karin (dystrofie, depressie): Cannabistinctuur veranderde mijn leven

Ik ben Karin, volgende week word ik 49 jaar, 15 jaar geleden, bijna 16 jaar nu, ben ik van de trap gevallen, met als resultaat een hele gecompliceerde enkel breuk, mijn oudste dochter was toen 12, oudste zoon, 11, een kleine van bijna 4 jaar en onze jongste was toen nog niet geboren. Die is nu bijna 5 jaar en is van mijn nieuwe partner en mij samen. Ben een Nederlandse van oorsprong, woon nu 6 en half jaar in België met mijn huidige man, hij is een Belg.

De ochtend na de operatie, kwamen ze mijn gips eraf breken, heb het toen uit gegild van de pijn, lag in het AZM, de verpleegster zei tegen mij dat ik me niet zo moest aanstellen. De volgende dag mocht ik terug naar huis, met nieuw gips om mijn been, na drie dagen zat ik er terug, mijn tenen werden zwart, weer het gips afbreken en ik weer gillen van de pijn. Heb toen een open cast gekregen en mocht naar huis. Na een week was ik weer terug in het ziekenhuis, mijn been was 3 keer zo dik geworden. Kreeg toen een open spalk, geen gips, maar een spalk met enkel verband rond. Thuis kon ik niets en lag enkel op een ziekenhuis bed, omdat de artsen mij geen hulpmiddelen hadden voor geschreven was een emmer mijn toilet. Na 19 maanden lag ik nog op dat bed en kon ik niets. Mijn operatie wond wou maar niet genezen, die was rond om mijn enkel en aan de buitenkant van mijn been 30 cm lang. Het bleef ontsteken, maar geen hulp van artsen.
Volgens hen had het allang genezen moeten zijn, dus geen hulp, kon nergens aanspraak op maken, mijn twee oudste kinderen hielpen me in het huishouden.

Mijn dochter is toen aan bellen gaan trekken op school en er kwam eindelijk iemand van maatschappelijk werk kijken, die schrok zich het apenzuur van mijn been en nog geen dag later zat ik terug in het ziekenhuis, die stuurde me terug naar huis, ik had geen verwijsbrief van de huisarts. Deze maatschappelijk werker liet er er echter niet bij zitten en bleef net zolang doordrammen dat ze me gingen onderzoeken. Bleken 2 pennen te zijn los gegaan in mijn been die zorgden dat mijn voet niet wou helen. Deze zijn toen verwijderd en na een half jaar waren mijn wonden dicht, de pijn bleef echter sterk aanwezig. Alle medicatie geprobeerd, maar niets hielp, de artsen hadden tegen mij mevrouw u heeft gewoon teveel stress door u kinderen, neem maar anti depressiva, dan bent u zo van de pijn af. Daar kreeg ik hartkloppingen van en schoot mijn bloeddruk van omhoog, dus 2 pillen erbij, toen nog een zuur remmer erbij, kreeg het benauwd dus 2 soorten puffers erbij. Maar weer een andere anti deprie pil proberen, kon niet meer plassen, dus plaspillen. Mijn ontlasting wou niet meer, dus pillen om te kunnen gaan, die werkten te goed, dus stoppers. Oh ik vergeet de ontsteking remmers. paracetamol, zo´n 20 pillen per dag, waren niet schadelijk volgens mijn huisarts, tramadol, beta blokkers, bloed verdunners, lever pillen.
Allergie pillen voor de medicatie, zat bijna overal melksuikers in.

Had een dagtaak om alles te slikken en werd er enkel zieker van, terug naar het AZM naar een pijn team, zat een Poolse arts, die keek naar me, mijn dossier en die had, mevrouw, u heeft dystrofie en tarsell syndroom, we gaan alle medicatie afbouwen, vanaf nu enkel nog morfine en dsmo  (morfine) creme. Dat was 6 jaar later dan de val van de trap. Nou op morfine gaat een hele wereld voor je open, geloof me maar, of was het de diagnose Dystrofie? Ik kreeg ketamine infusen erbij, werkte niet, werd er doodziek van. Ik kreeg zenuw blokkers, werkte niet, anti epileptica, werkte ook niet. Van morfine ging ik vliegen, herkende mijn eigen kinderen niet meer van de dsmo creme kreeg ik brandwonden. Op een dag heb ik alle medicatie de deur uit gegooid, afgekickt van de morfine en voor mij was de deur gesloten voor die troep, dan maar pijn. Strompelde op krukken, maar langzaam aan begon ik meer te durven, fietsen lukte, maar verder kwam ik toen niet echt. Een vriend van mij blowde weleens en die bood mij toen aan om eens mee te doen, op een paar trekjes merkte ik de dagen erna dat ik meer kon, maar hou niet van het gevoel stoned te zijn. Merkte dat een wijntje de truc ook deed, 1 dag iets kunnen, 3 dagen rust.

Ik leerde mijn huidige man kennen en het klikte, verhuist naar België met mijn toen 11 jarige zoon. Hij schrok van het geen wat ik dronk, hij dronk toen geen druppel, maar het was mijn overleving om nog iets te kunnen. Dronk enkel in de avond, om nog wat rust te krijgen, we hadden het eigenlijk nooit over cannabis. Mijn man kon niet geloven met de huidige medische wetenschap dat ze niets konden doen voor me, dus voor hem heb ik me hier laten onderzoeken, conclusie, morfine en dsmo creme. Ik heb hem laten zien wat het met me deed en hij schrok ervan. Toen werd ik zwanger van onze nu 4 jarige wildebras, alcohol meteen laten staan, fors geminderd met roken en geen medicatie meer. Van af toen, viel ik steeds verder terug in pijn, na de bevalling van de jongste kreeg ik pijn in mijn rug erbij, handen verkrampte, werd incontinent en kreeg er Psas bij. Kreeg heup ontstekingen, waar ik spuiten voor kreeg en meteen weer hartkloppingen, dagen niet uit bed kunnen komen vanwege de pijn en ook domweg dat mijn benen weigerden te lopen. Terug naar de arts hier, weer onderzoeken, 3 versleten rugwervels, versleten staartbeentje, artrose, dystrofie in 2 benen uitstralend naar de nek en armen. Kracht verlies in handen en armen.  Door de psas incontinent geworden, veel pijn en vaak vloeien, van seks was geen sprake meer.
Afgekeurd door het Fod hier, traplift, inloop douche, scoot mobiel en rolstoel in aanvraag. Opgegeven door de medische wetenschap, zelfs het doorsnijden van mijn rug zenuw is geen optie meer, ik moest maar met de pijn leren leven.

Ik heb vaak tegen mijn man gezegd, zo wil ik niet leven, kan niet eens meer de tuin in, in bad gaat, maar uit bad niet. Koken, waar ik zo dol op ben, kon niet meer, alle flessen moesten voor mij opengedraaid worden. Mezelf aankleden ging op sommige dagen, op andere niet. Mijn man had, dan gaan we terug blowen, ook hij is een pijn patiënt. Hij heeft hartproblemen, 2 tennis ellebogen, versleten rug en 18 maanden geleden zijn teen gestoten, verschijnselen van dystrofie.
Als hij alles moet slikken wat de dokter hem voorschrijft, zit hij ook op 15 verschillende medicaties.

Na de inval, waar ze helemaal 6 plantjes in beslag genomen hebben, die waren bedoeld om olie te gaan maken voor mij, kreeg ik een flesje tinctuur van een vriendin. De eerste dag, voelde ik me razend giechelig en duf, ik had, dat gaat toch niet blijven he? Mijn man had, nee dat trekt weg, ik had nog altijd in mijn achterhoofd, drugs, drugs, drugs.
De tweede dag nog wel lacherig, maar was sneller weg, maar ik ik ook veel minder pijn, dag drie, voelde me goed na de druppels en ik merkte dat ik veel makkelijker kon lopen en mezelf aankleden. Merkbaar zag ik verschil in mijn huid, haar, had weer zin in de dag die voor me lag.
Dag 7, kon en kan het nog altijd niet geloven, kan alles weer, dans weer, niets van pijn. Ben meteen nieuwe kleren gaan kopen, eindelijk weer lingerie, een spijkerbroek aan kunnen trekken. Kan mezelf weer opmaken zonder mijn oogpotlood/mascara in mijn oog te steken.

Ik hoef niet meer te gaan zitten tijdens het stofzuigen, duurde me voorheen 3 uur om enkel de beneden verdieping te zuigen. Daarna was ik uitgeput en kon niets meer.

Ja, ik gebruik cannabis tinctuur, ja ik weet dat ik volgens de wet een crimineel ben, zo voel ik me echter niet! Mijn kindje heeft een mama terug en ik mezelf, mijn man zijn vrouw. Iedereen die ik ken, is verbaasd over hoe ik ben veranderd op enkel 2 weken tijd, ik zelf ook trouwens.

Wat de medische wetenschap in 15 jaar lang niet gelukt is, doet Cannabis wel, het heeft me van zelfmoord gered! Het heeft mij mijn leven terug gegeven van knuffels, pijn vrij te leven, lopen, te zijn wie ik was voor die dystrofie!  Afnemen van deze medicatie betekend moord en dat heeft de staat dan op zijn geweten!

Hieronder een foto voor en na gebruik cannabistinctuur